“شهید کلمه و قرآن، حکایت قهرمانی که تسلیم نشد”

سمیر سعد
“حتی آنکه بر صندلی‌اش تکیه داده بود، در حالی که با ظالمان‌ترین ستمگران درگیر بود جان داد .” با این کلمات، مردی را بدرقه می‌کنیم که در برابر ظلم ایستاد و با شجاعت در برابر ستمگران زمانه ایستادگی کرد. مردی که قدرت خود را از سادگی زندگی و پاکی روح گرفت و قرآن را راه خود و مرگ را وسیله‌ای برای رسیدن به عدالت قرار داد.
صندلی‌ای که بر آن نشسته بود، چیزی جز نمادی از پایداری اسطوره‌ای نبود، گواه رویارویی نابرابر میان نور و تاریکی. فکر استوار و ایمان راسخ او، سلاحی قدرتمندتر از تمام سلاح‌های دشمنانش بود. دشمنانش فرزندان بی‌رحمی و تاریکی بودند، در ظلمت تروریسم و تکفیر می‌زیستند، اما نتوانستند روحی را که تسلیم نمی‌شد، بشکنند.
پیش از آنکه به شهادت برسد، آیه پیروزی و ایمان را تکرار می‌کرد: “محمد رسول الله و کسانی که با او هستند، نسبت به کافران سختگیر و در میان خود مهربانند.” این کلمات را بیهوده تکرار نمی‌کرد، بلکه آن را به عنوان قانونی برای زندگی پر از پایداری و استواری خود قرار داد.
قرن‌هاست که فرزندان تفکر افراطی میراث قتل و خونریزی را به ارث می‌برند و روح خود را با نفرت و کینه آلوده می‌کنند. اما شهید متفاوت بود؛ او از آنها نهراسید و در برابرشان سر خم نکرد. او می‌دانست که خدا او را از جهاد فیزیکی معاف کرده است، اما تصمیم گرفت که با فکر و روح بجنگد، زیرا معتقد بود که مرگ با عزت برتر از زندگی ذلت‌آور است.
جمیل الحسن، که نه زیبایی در او بود ونه حسنى، نمادی از زشتی و بی‌رحمی بود. چهره تاریک و بوی بد او، زشتی استبداد را آشکار می‌کرد. این جلاد سعی کرد با کلمات مسموم خود کرامت شهید را بشکند، اما با پاسخ متفاوتی روبرو شد. موهای سپید شهید که با وقار تاج‌گذاری شده بود، با لبخندی پر از غرور و سربلندی به سخنان ظالم پاسخ داد. لبخندی که پیام روشنی داشت: “تغییری که ادعا می‌کنید کجا است ای فرزندان طلقاء؟ وعده‌های شما جز ویرانی چه چیزی به همراه داشته است؟ ما با عزت می‌میریم و شما در ذلت زندگی می‌کنید.”
صحنه شهادت او فریادی رسا در برابر استبداد بود. آن‌ها سعی کردند او را تحقیر کنند، اما او سر همه آزادگان را بالا برد. آن‌ها فکر می‌کردند که مرگ صدایش را خاموش می‌کند، اما او شهادت خود را به منبری برای حق و کرامت تبدیل کرد و به ما یادآور شد که مقاومت در برابر باطل تنها به اراده‌ای صادق و پایداری بر اصول نیاز دارد.
برای هر کسی که زنده مانده است، کلمات آخر شهید را به یاد داشته باشید: “خدایا اگر این کار به رضایت تو است، پس بگیر تا راضی شوی.” این تنها یک دعا نبود، بلکه امانتی برای نسل‌های آینده بود. زندگی به تعداد روزها نیست، بلکه به مواضع ما در برابر ظلم است.
ای شهید، آرام بخواب، زیرا یادت بزرگ‌تر از آن است که فراموش شود و نامت در تاریخ جاودانه است. خونی که ریخته شد بیهوده نخواهد بود، بلکه گواه مبارزه ابدی میان حق و باطل خواهد بود و الهام‌بخش همه کسانی خواهد بود که در برابر ستمگران سر خم نمی‌کنند.
برای ظالمان و حامیانشان بدانید که اگرچه صدای این قهرمان را خاموش کردید، اما کلمات او همچنان مانند رعد در گوش‌های شما طنین‌انداز خواهد بود. می‌خواستید از او درس ترس بگیرید، اما او به درسی از شجاعت تبدیل شد. فکر کردید که شعله‌ای را خاموش می‌کنید، اما این شعله در دل میلیون‌ها نفر شعله‌ور شد و به چراغ راه آزادی و کرامت تبدیل شد.
برای آزادگان در همه جا، به یاد داشته باشید که آزادی داده نمی‌شود، بلکه گرفته می‌شود. به یاد داشته باشید که این شهید تنها یک فرد نبود، بلکه یک ایده و یک اصل بود و این‌ها قوی‌تر از هر سلاح یا ستمگری هستند. او به ما آموخت که پایداری بر حق، حتی اگر قیمت آن زندگی باشد، تنها راه برای ایجاد تغییر واقعی است.
در نهایت، به ملتی که او را به دنیا آورد، شایسته میراث او باشید. اجازه ندهید خون او بیهوده ریخته شود، بلکه آن را به عنوان سوخت برای ادامه راه قرار دهید. زیرا مبارزه میان تاریکی و نور هنوز به پایان نرسیده است و میراثی که شهید از خود به جا گذاشته است، مسئولیت همه ماست.
خداوند این شهید را رحمت کند و او را در جایگاه والایی قرار دهد و ما را از کسانی قرار دهد که پس از او پرچم حق را به دوش می‌کشند تا وعده پیروزی خدا برای بندگان صالح تحقق یابد.